Op woensdag 12 mei (de geboortedag van Florence Nightingale) worden jaarlijks de verpleegkundigen in het zonnetje gezet. Het afgelopen jaar is er onwaarschijnlijk veel van ze gevraagd, maar ook vóór de coronacrisis speelde de toenemende werkdruk al een rol.
Opmerkelijk genoeg zijn de aanmeldingen voor de opleiding bijna verdubbeld, vergeleken met de jaren hiervoor. Wat motiveert de nieuwe verpleegkundigen, midden in deze pandemie? Overuren, geen vakantie, hoe houden ze vol terwijl de omstandigheden extreem zijn. Hoe diep zit de liefde voor de zorg, en wanneer is de grens bereikt?
Kruispunt volgt een aantal verpleegkundigen van het Amphia Ziekenhuis in Breda 24 uur lang op de voet, van student tot zeer ervaren oude rot. Anita Broeders (62) is één van hen, zij zit al ruim twintig jaar in het vak. Zij laat zien hoe ze haar werk op de afdeling neurologie combineert met haar privéleven. Toen kort voor de eerste coronagolf haar man overleed, hielden haar gezin, patiënten en collega’s haar op de been.
Kris Bekkers (22) is eerstejaars student HBO-Verpleegkunde. Tijdens haar eerste stage loopt zij in het ziekenhuis mee met Anita. Samen met Kris begonnen ruim 700 anderen deze studie. Normaal gesproken zijn dit er zo’n 350.
Arjan van de Broek (40) verzorgt samen met studenten Marijn Ramp (26) en Daniëlle Bolsius (24) patiënten op de IC-afdeling. Deze is inmiddels maximaal opgeschaald, alle extra ruimte is benut. Arjan werkt al tien jaar op de IC, waarvan het afgelopen jaar de meest intensieve was. “Ik heb lang volgehouden dat het wel prima met me ging, maar de afgelopen twee maanden neemt de vermoeidheid toe. Ik merk ook groeiende frustratie bij mijn collega’s, vooral nu er sprake is van versoepelingen en testevenementen.”
Marijn en Daniëlle besloten vorig jaar de stap te maken naar de IC. “Tijdens de eerste coronagolf mocht ik als hulp meewerken op de afdeling. Dat vond ik zo indrukwekkend, dat ik heb besloten om de opleiding te gaan doen”, vertelt Marijn. Daniëlle wist dat de stap naar de IC pittig zou worden, maar dit hield haar niet tegen: “Ik kan er nog wel even tegenaan, maar ik merk dat collega’s het zwaar hebben. Diensten nemen toe, je wordt gevraagd vakanties in te leveren en flexibel te zijn op vrije dagen. En toch vind ik mijn werk het allerleukste wat er is. Het zit gewoon in de aard van een verpleegkundige: schouders eronder, no matter what!”
Link naar uitzending KRO-NCRV’s Kruispunt ‘Het kloppend hart van de verpleegkunde’ (10 mei 2021).