Laatst nam ik een risicootje.
Ik dacht: ik ga niet alleen met mijn hond Sammie wandelen, maar ik neem ook de beagle van vrienden mee, Benjin. Twee honden tegelijk… ik zag mezelf al helemaal in de knoop met die lijnen, armen in spagaat, totale chaos.
Maar wat bleek? Alsof het een duo was dat al jaren samen op pad ging. Ze liepen zij aan zij, wachtten op elkaar, gaven elkaar de ruimte. Ik stond er eigenlijk een beetje van te kijken.
Tot we halverwege een andere hond tegenkwamen. Zo’n type dat altijd recht op Sammie afstormt, waardoor zij normaal gesproken meteen wegduikt. Maar dit keer was Benjin erbij. Hij groeide in zijn rol van ridder voor zijn jonkvrouwe en dwong de andere hond de aftocht te blazen. En Sammie? Die gaf hem goedkeurend een lik, alsof ze wilde zeggen: dankjewel, mijn held.
En het wonderlijke was: de dag erna kwamen we diezelfde hond weer tegen. Maar nu gebeurde er iets heel anders. In plaats van dat hij weer op ons af kwam stormen, ging hij liggen. Rustig. Afwachtend. En Sammie? Die stapte er gewoon voorbij. Met rechte rug, kin omhoog, alsof ze wilde zeggen: zie je wel, ik kan dit prima. Een volleerde diva op vier poten.
Als vanzelf kwam er een gedachte in me op. Want ik heb het vaak over er zijn voor een ander. Maar wie zijn eigenlijk mijn Benjins? Wie maakt dat ik zelf steviger loop?
Als ik erover nadenk, komen er meteen gezichten voorbij. Een vriendin die precies weet wanneer ze moet bellen. Een collega die ineens zegt: “wat deed je dat goed.” Of gewoon mijn buurman, die me ziet stuntelen met veel te zware platen en zegt: “ik help je wel even.” Kleine dingen. Maar ze maken zó’n verschil.
Dus vandaag wil ik u niet vragen om na te denken over voor wie u iets goeds kunt doen, maar om stil te staan bij wie maakt dat u even wat rechter op liep.
En als u weet wie dat is… neem dan geen voorbeeld aan Sammie. Ik denk dat een dankende lik niet door iedereen op prijs gesteld wordt. Maar een glimlach of een dankjewel doet ook wonderen.
Carlien Geelkerken