Afgelopen zondag was ik bij het kerstspel van de kinderen van de school hier in mijn wijk. Ik was daar omdat ik me het opgegeven om tijdens de herdertjestocht door de wijk warme chocolademelk uit te delen. Het was een kerstspel zoals we dat allemaal kennen. Kinderen in eenvoudige kostuums, een ster die niet helemaal wilde blijven hangen, herders die hun tekst even kwijt waren en koningen die iets te vroeg opkwamen.
Op een bepaald moment stokte het spel. Een kind keek zoekend om zich heen. Even werd het stil. En toen klonk, vanaf de zijkant de zin: “Geeft niks, begin maar gewoon opnieuw.” Het spel hervatte zich, alsof dat kleine haperen er gewoon bij hoorde.
Terwijl ik later bekers chocolademelk uitdeelde aan koude handen, bleef die zin bij me hangen. Niet alleen als praktische aanwijzing voor het kerstspel, maar als iets wat dieper raakte. Want ook het kerstverhaal zelf is geen verhaal van mensen die alles begrijpen of beheersen. Het gaat over onderweg zijn, over zoeken naar licht en richting, over mensen die zich laten aanspreken door iets dat groter is dan zijzelf.
In dat verhaal komt betekenis niet voort uit perfectie, maar uit ontvankelijkheid. Mensen volgen een teken, niet omdat ze zeker weten waar het hen brengt, maar omdat ze vertrouwen dat het de moeite waard is om te gaan. Het verhaal nodigt uit om ruimte te maken, voor verwondering, voor stilte, voor wat zich aandient zonder dat je het kunt afdwingen.
Misschien spreekt het kerstverhaal daarom ook vandaag nog zo aan. Omdat het erkent dat het leven soms hapert. Dat plannen vastlopen, woorden ontbreken en richting vervaagt. En dat er juist dan een andere beweging mogelijk wordt: niet harder je best doen, maar opnieuw beginnen. Met aandacht. Met open handen.
Die zin uit het kerstspel krijgt zo een diepere klank. Begin maar gewoon opnieuw. Niet als oppervlakkige geruststelling, maar als uitnodiging om het leven niet alleen te dragen. Om te vertrouwen dat er, zelfs wanneer wij even stilvallen, een dragende grond blijft die het verhaal verder draagt.
Misschien is dat wel wat er onderweg, tussen het spel en de warme chocolademelk, even zichtbaar werd: dat het grote verhaal ons telkens opnieuw wordt aangereikt: eenvoudig, kwetsbaar en vol belofte.